We hebben laatst een boom in onze tuin verplaatst. Deze stond daar al jaren, maar moest wijken omdat het zijn plek niet meer was. We hadden een betere bestemming voor hem bedacht, met meer ruimte, meer zon, en meer mogelijkheden tot groei.
Het eerste jaar leek de boom meer stervend dan levend. De nieuwe grond was nog niet verbonden met zijn wortels. We zagen de boom letterlijk worstelen, zoeken naar houvast, en vaste grond onder zijn voeten. En we zagen ook dat hij het niet opgaf.
Het duurde bijna twee jaar voordat de boom wortel schoot in de nieuwe, vruchtbare aarde. Nu lijkt er ineens geen houden meer aan, en groeit de boom alsof het een wedstrijd is.
Overnieuw beginnen kost tijd, moeite, angst en onzekerheid. Ik weet dat ik niet thuis hoor op de grond waarop ik geboren ben. Deze is droog, dor en vol met stenen. Die grond durven te verlaten is een hele belangrijke, eerste stap.
Vervolgens merk je vaak dat het veel moeite kost om ergens anders te aarden. Je weet dat je keuze de goede is, maar plukt er nog niet de vruchten van. Een nieuwe bodem kan nog zo vruchtbaar zijn, maar als je wortels de connectie niet voelen, dan blijft het evenwicht wankel.
Ik wil nog maar één ding: Meer liefde. Dat is nogal een statement voor iemand die zonder liefde is opgegroeid. Misschien is het daardoor ook niet zo gek dat onvoorwaardelijke liefde voor mij nog steeds raar, en zelfs ongemakkelijk aanvoelt.
Ik probeer mezelf daarin wat tijd te gunnen, zoals de boom tijd nodig had om opnieuw te aarden. In de hoop dat ik uiteindelijk zal opbloeien als nooit tevoren.
Een blog door Gijs Jansen.