Skip to content

The voice of women

ACT Opleidingen

Door Gijs Jansen

Zo heel soms rijmt mijn realiteit op een hele pijnlijke manier met de actualiteit. Op een heerlijke vakantie in Dubai, besluiten mijn vrouw en ik een massage te nemen van 1,5 uur. Ik word meegenomen door een Thaise vrouw, en krijg een uur lang waar ik op hoopte. Een klassieke Thaise massage is hard en meedogenloos, en laat geen enkele spier ongemoeid. Ondertussen kletsen we wat over Thailand, en geef ik haar de tien woorden die ik in haar moedertaal ken. Ze vraagt of ik weleens vaker massages heb gehad, en of hier ook speciale massages bij zaten. Dom en naïef als ik ben, praat ik enthousiast over de hot stone en theebolmassages die ik in Chiang Mai kreeg.

Wat ik nu schrijf gebeurde vervolgens binnen 5 seconden.

Ik moet me omdraaien, want de voorkant is aan de beurt. Ik heb een blauw papieren ziekenhuisbroekje aan. Ze pakt de zijkant vast en het scheurt het in één beweging kapot. ‘Oh sorry, nou ja, dat hebben we nu dan toch niet meer nodig’, zegt ze, terwijl ze het stuk papier van mijn lijf trekt. Ik lig nu ineens poedelnaakt op mijn rug voor haar, en binnen die 5 seconden gaan haar handen van mijn onderbenen heel snel in de richting van mijn kruis. In een soort biologische, niet bewuste schrikreactie, weet ik haar handen te vangen en duw ik ze naar beneden. Dit alles gebeurde in 1, 2, 3, 4, 5 seconden.

Ze vraagt verbaasd of ik dit niet wil, en ik begin direct aan mezelf te twijfelen. Heb ik dit uitgelokt? Heb ik eerdere signalen over het hoofd gezien? Ik zeg sorry (IK zeg nota bene sorry!), en dat ik geen behoefte heb aan een massage met hoogtepunt, dieptepunt, of erger.

Direct slaat de sfeer om. Ik raak in paniek en besef dat mijn vrouw in de kamer naast mij ligt. Wat moet ik haar vertellen? Moet ik dingen achter houden, of juist versterken? Ik merk dat ik bang ben dat ze het niet zal begrijpen, of dat ze me iets kwalijk zal nemen. Ik merk ook dat ik ineens doodsbenauwd ben dat de masseuse me nu gaat afpersen. Ik lig daar immers nog steeds zonder onderbroek, nu wel met een deken strak en verkrampt over me heen getrokken, als een kind dat bang is dat de monsters onder de lakens kruipen als je het los laat.

Ik herpak me en vraag haar hoe ze in een land als dit een dergelijk risico durft te nemen, aangezien je hier al heel snel, en heel erg lang in de cel beland, als je ook maar iets met seks of drugs durft te flikken. Ze zegt heel rustig dat al haar collega’s op de hoogte zijn, en dat de spa van dit (gerenommeerde viersterren) hotel dus in feite een goed georganiseerd bordeel is. Dat ze weinig geld heeft, en dat ze alles wat ze verdient direct doorstuurt naar haar dochter in Thailand.

Ik voel compassie, maar ben inmiddels ook compleet over de zeik van de spanning. Ik voel dat er zomaar 10 dingen kunnen gaan gebeuren waar ik totaal geen controle over heb. Ze heeft inmiddels de hoop op extra geld opgegeven, en masseert me hard en onaardig. Ik laat het laatste kwartier voor wat het is, en denk: ‘Had ik eerder moeten stoppen? Had ik naar buiten moeten rennen, stennis moeten schoppen, of om mijn vrouw moeten roepen?’ Zelftwijfel en angst overmannen me. Gelukkig bedenk ik me op tijd dat ik niets anders hoef te vertellen dan de waarheid.

Nu ken ik mijn vrouw al een paar kwartier, en dus wacht ik tot we buiten sluipschuttersbereik van het hotel zijn, voordat ik het haar vertel. Die sloopt anders de hele salon als ze dit hoort, en dan? Iedereen daar weet er kennelijk van, dus hoe gaan ze deze waarheid in hun voordeel verdraaien als we dit melden?

Ik vertel het en ze schiet eerst in de lach, omdat ze denkt dat het om een simpele vraag ging, waar ik heel zen ‘nee’ op zei. Toen ik vertelde over het kapotscheuren van het broekje en de handen die zo snel en agressief haar prooi opzochten, bleef ze stil staan, en vroeg ze of ik besefte hoe heftig dit was.

Het was zo eng omdat ik voelde dat ik nergens controle over had. Ik lag daar naakt en moest maar hopen dat de echte waarheid zou zegevieren. Ik had God zij dank de tegenwoordigheid van geest om haar in een soort automatische reactie weg te duwen. Wat als me dat niet binnen die 5 seconden was gelukt? Wat als ze verder was gekomen? Wat had ik dan tegen mijn vrouw moeten zeggen?

Ik voelde me onveilig en kwetsbaar, maar het was meer dan dat. Het agressieve, de overheersende houding van die vrouw, die gewoon probeerde te pakken wat ze wilde hebben, zonder overleg, maar uit pure egoïstische dominantie, was iets dat ik als man nog nooit eerder mee had gemaakt. Ik kreeg niet eens de kans om eerst even rustig aan te geven dat ik het niet wilde. Ik moest haar letterlijk van me af duwen, en vervolgens maar hopen dat ik niet alsnog als schuldige zou worden aangewezen.

Mijn vrouw luistert, aait me veel, en kijkt me aan alsof ik een puppy met schaafwonden ben. Ze zegt me gelukkig dat ik alles goed heb gedaan. Ze zegt ook dat ze als vrouw zo vaak in dit soort situaties terecht is gekomen, waarbij mannen op basis van pure dominantie en fysieke overmacht proberen om iets er letterlijk en figuurlijk doorheen te drukken. Ze zegt dat ze bij het stappen altijd rekening houdt met mannen die haar zomaar betasten, of het woord ‘nee’ zelfs met drie uitroeptekens nog niet verstaan.

Ik wist dit natuurlijk al. Ik kende de verhalen, zoals ik hier in Dubai ook alle perikelen rondom ‘The Voice of Holland’ luid en duidelijk heb meegekregen. Maar tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik tot op de dag van vandaag totaal niet begreep hoe heftig het voor vrouwen moet zijn, om zo dwingend gedomineerd te worden door iemand die je kan maken of breken.

Wat ik als man mijn hele leven echt zwaar onderschat heb, is die beklemmende dreiging van macht, waardoor je je als vrouw zo ongelooflijk klein, kwetsbaar en niet gezien kunt voelen.

Los van wat er feitelijk wel of niet gebeurd is bij The Voice of op andere plekken, kan die dreiging van macht alleen al zorgen voor een structureel gevoel van onveiligheid bij vrouwen. Als man in een machtspositie zou je je hier driedubbel van bewust moeten zijn, en zou je elke schijn van machtsmisbruik al bij voorbaat in de kiem moeten smoren.

Het gaat niet alleen om het misbruik zelf. Het gaat net zo goed om de dreiging die eraan vooraf gaat, de ongelijkheid van de relatie, en de structurele zelftwijfel die hier uit voort kan vloeien. Want zelfs nu ik dit schrijf denk ik: ‘Zullen mensen dit verhaal wel geloven? Zullen ze misschien denken dat ik stiekem toch gewoon ja heb gezegd, om dit vervolgens om te buigen tot een mooi verhaal?’ Het is werkelijk bizar wat er de afgelopen twaalf uur allemaal door mijn hoofd is gegaan.

Geen enkele man (ook ik niet) kan weten hoe dit voor vrouwen moet zijn. Hoe het moet voelen om met mannen om te gaan die met de dominantie, de arrogantie en het laffe voordeel van een machtspositie vrouwen onder druk zetten, puur en alleen om hun eigen ego te kunnen vullen met een kinderachtig gevoel van zelferkenning. Ik ben nog steeds totaal van slag, maar ergens ben ik ook blij dat ik het nu net iets beter begrijp. Ik snap de vrouwen die niet gelijk aangifte doen, die aan zichzelf twijfelen, of die zichzelf nog de schuld geven ook. Tegen die vrouwen wil ik zeggen: Laten we er samen voor zorgen dat je er niet meer alleen voor staat, en dat jouw stem door iedereen gehoord wordt.

Ik neem me in ieder geval voor om vanaf nu te stoppen met praten, en om te beginnen met luisteren. Er gebeurt zo veel waar wij mannen echt totaal geen weet van hebben, en we hebben te lang gedaan alsof het allemaal heel normaal en onschuldig was.

Dat is het niet. Vrouwen zijn te lang in het verdomhoekje gedrukt, en verdienen een open podium, een luide stem en een luisterend oor. Dit is niet het moment om de verhalen van vrouwen die zo moedig zijn om naar voren te treden te bagatelliseren. Er is teveel gebeurd, en het moet echt anders. Sta op voor een vrouw die alleen staat in haar pijn, en geef haar de erkenning die ze zo ongelooflijk hard verdient.